Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Λαογραφικό Μουσείο στο 10ο Δ.Σ. Ρεθύμνου!

Τον περασμένο μήνα ασχοληθηκάμε με τα μουσεία. Διαβάσαμε, είδαμε εικόνες, επισκεφτήκαμε και το λαογραφικό μουσείο στο Ρέθυμνο αλλά αν δεν φτιάξεις το δικό σου μουσείο στη δική σου τάξη δεν έχεις κάνει τίποτα...

Η πρόταση έγινε και οι μικροί μαθητές ενθουσιάστηκαν αμέσως. Δεν ήταν δύσκολο να μαζέψουν παλιά (ή όχι και τόσο παλιά) αντικείμενα που μαρτυρούσαν πώς ήταν η ζωή κάποια χρόνια πριν.

Η συμβολή γονέων και παππούδων ήταν πολύτιμη και έτσι πολύ γρήγορα το λαογραφικό μας μουσείο ήταν έτοιμο να κάνει τα εγκαίνια του.


Αφού φτιάξαμε τις αφίσες μας πήγαμε μία βόλτα στη γειτονιά
για να τις κολλήσουμε και να ενημερώσουμε
τους κατοίκους της περιοχής. 


Έπειτα χωριστήκαμε σε διάφορα πόστα και αναλάβαμε δουλειά. 


Μέσα σε ελάχιστο χρόνο το μουσείο ήταν έτοιμο να ανοίξει 
την πόρτα του σε μικρούς και μεγάλους.


Εκθέματα σχετικά με την κουζίνα τακτοποιημένα με τις λεζάντες τους.


Τεχνολογικά επιτεύγματα μιας μακρινής εποχής 
για τους οκτάχρονους μαθητές: 
δίσκος βινυλίου, βιντεοκασέτα, κασέτα μαγνητοφώνου, walkman, δισκέτες. 
Ανάμεσα τους χώθηκε και ένα παλιό μπιστολάκι μαλλιών...


 Νομίσματα και χαρτονομίσματα προ ευρώ...


 Ένα μικρό κομμάτι ήταν αφιερωμένο και στη μάχη της Κρήτης. 
(Ευχαριστούμε τον κ.Αντωνίου που μας εμπιστεύτηκε
σπάνιες φωτογραφίες και εφημερίδες της εποχής)


Το παλιό κασετόφωνο δεν κατάφερε να κλέψει τις εντυπώσεις 
από το πιο εντυπωσιακό μας έκθεμα...


Ασπρόμαυρη τηλεόραση Zenith χωρίς τηλεκοντρόλ!


...η οποία ακόμα και χωρίς κεραία παίζει 
το μόνο αναλογικό κανάλι που βρέθηκε 
τη σημερινή ψηφιακή εποχή...!



Κλείνοντας, μερικά παιδαγωγικά σχόλια για τη συγκεκριμένη δραστηριότητα:

Ξεναγήσεις: Τα περισσότερα τμήματα του σχολείου επισκέφτηκαν το μουσείο. Δεν υπήρχε ξενάγηση από τη δασκάλα παρά μόνο στην ξενάγηση του νηπιαγωγείου. Αν κάποιος μαθητής-επισκέπτης ζητούσε ξενάγηση ή ρωτούσε για κάποιο έκθεμα αναλάμβανε να του εξηγήσει κάποιο από τα παιδιά-ξεναγούς.  Υπήρξαν και μαθητές-επισκέπτες που ήρθαν αυτόνομα καθώς το μουσείο ήταν ανοικτό και στο διάλειμμα. Μάλιστα, αυτοί ήταν πιο συνειδητοποιημένοι και προσεκτικοί.  

Βαβούρα και “φασαρία”: Σαφώς και υπήρξαν καθώς η αίθουσα ήταν μικρή και ο χώρος του σχολείου οικείος! Επομένως, οι επισκέπτες έκαναν περισσότερη φασαρία απ' ότι θα έκαναν υπό φυσιολογικές συνθήκες σε ένα μουσείο. Παράλληλα, δεν υπήρχε ο κανόνας “μιλάω χαμηλόφωνα” γιατί θεωρήθηκε φυσιολογικό οι μαθητές-επισκέπτες να συζητούν, να ρωτούν ή να ενθουσιάζονται για τα εκθέματα του μουσείου.

Διαχείριση του ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΕ: Καθώς συζητούσαμε για το μουσείο και την οργάνωση του συζητήσαμε αυτόν τον κανόνα που υπάρχει σε όλα τα μουσεία. Υπήρξε ο προβληματισμός αν έπρεπε και εμείς να τον ακολουθήσουμε ή όχι. Ζητήθηκε, λοιπόν, από τα παιδιά να ρωτήσουν αυτόν που τους έδινε το έκθεμα αν μπορούν οι επισκέπτες να το αγγίζουν ή όχι. Ήταν ξεκάθαρο από την αρχή, λοιπόν, ότι υπήρχαν εκθέματα που οι επισκέπτες μπορούσαν να τα αγγίζουν (κουβέρτες, ρούχα, παιχνίδια) και κάποια άλλα όχι.
Τι συνέβη στην πράξη: Οι μαθητές–διοργανωτές (αλλά και κάποιοι μεγαλύτεροι σε ηλικία μαθητές-επισκέπτες) έλεγαν συχνά-πυκνά σε συμμαθητές τους ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΕ ενώ δεν υπήρχαν σχετικές ταμπέλες. Προφανώς, ήταν μία προσπάθεια προστασίας των δικών τους αντικειμένων. Το αξιοσημείωτο ήταν ότι τα αντικείμενα που ήταν επικίνδυνα (γυάλινα ποτηράκια-τσαγίερα) ή αξίας (φωτογραφίες και παλιές εφημερίδες) ήταν αυτά που κινδύνευσαν λιγότερο, μάλλον γιατί δεν φάνηκαν ενδιαφέροντα στους μαθητές-επισκέπτες ή γιατί κατανοούσαν την επικινδυνότητά τους. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάστηκε για αντικείμενα πιο γνώριμα και χρηστικά (walkan, παλιά τηλεόραση, δρεπάνι, φωτογραφική μηχανή, κινητό). Οι περισσότεροι δε μπορούσαν να αντισταθούν στο να τα αγγίζουν/χρησιμοποιήσουν. Κάποιοι μεγαλύτεροι μαθητές-επισκέπτες κατανοόντας ότι βρίσκονται σε μουσείο ρωτούσαν πριν: “Μπορώ να το πιάσω αυτό;”.

Καταστροφές
--Σκίστηκε ένα χαρτονόμισμα των 50 δρχ πάνω σε μία διεκδίκηση επισκεπτών-διοργανωτών για το Αγγίζω–Απαγορεύεται να αγγίζω
--Έσπασαν τα ακουστικά του walkman. Καταστροφή λόγω κακιάς χρήσης-διεκδίκησης (“είναι σειρά μου ν' ακούσω και γω τώρα”) και όχι λόγω του αγγίζω το έκθεμα.
-- Βρέθηκε κανάλι στην τηλεόραση! Η παλιά τηλεόραση λειτουργούσε δείχνοντας “χιόνια”. Έγιναν κάποιες προσπάθειες μήπως βρεθεί κανάλι αλλά μάταια. Όμως όταν οι μαθητές-επισκέπτες την άγγιζαν κατάφεραν και βρήκαν!

Συμπέρασμα - Επέκταση
Οι μαθητές σχολικής (ειδικά πρώτης σχολικής ηλικίας) βιώνουν την πραγματικότητα με τις πέντε τους αισθήσεις. Δε διαθέτουν την ωριμότητα και την αυτοσυγκράτηση να μην αγγίξουν αντικείμενα. Τα αγγίζουν για να τα γνωρίσουν. Προτιμότερο είναι να τους δοθούν οδηγίες για τη σωστή χρήση τους παρά ένας απόλυτος απαγορευτικός κανόνας. 
Πραγματοποιήθηκε επέκταση αυτού του συμπεράσματος όσο αφορά τα κανονικά μουσεία. Συζητήθηκε η αναγκαιότητα του κανόνα ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΕ. (π.χ. Τι θα πάθαινε η τηλεόραση αν την άγγιξαν καθημερινά 100 παιδιά;) καθώς και τα μέτρα που παίρνουν τα μουσεία γι' αυτό το λόγο (βιτρίνες, εκθέματα από μακριά, συναγερμός)

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Ομαδικό ποίημα

Μία δραστηριότητα στο μάθημα της Γλώσσας ήταν η δημιουργία ποιημάτων.
Τι έφτιαξαν λοιπόν οι μαθητές και οι μαθήτριες του Γ1;


Οι εποχές

Ο ουρανός καταγάλανος το καλοκαίρι
και κατάμαυρος το χειμώνα
συννεφιασμένος το φθινόπωρο 
και λαμπερός την άνοιξη
είναι πάντα ευμορφότατος. 

Ο ήλιος απλώνεται στον ουρανό
χαμογελάει και φεγγοβολάει. 
Το φεγγάρι τους κοιτάει , τους χαιρετάει, 
τους τραγουδάει και τους γλυκοκοιτάει. 

Οι ποιητές του Γ1