Το σχολείο σκοτώνει την δημιουργικότητα;

Όταν μιλάμε για "σχολείο", δεν εννοούμε μονάχα το σχολείο μας, αλλά τον γενικότερο θεσμό της εκπαιδευτικής διαδικασίας και το πώς αυτή προσεγγίζεται από όλους όσοι συμμετέχουν σε αυτήν: κράτος, εκπαιδευτικοί, γονείς, παιδιά και κοινωνία.

O Κεν Ρόμπινσον, είναι ένας διάσημος Βρετανός συγγραφέας και ομιλητής, έχει υπάρξει πανεπιστημιακός καθηγητής της Τέχνης στην Εκπαίδευση και έχει "υπηρετήσει" σε ανώτερες διοικητικές θέσεις και ως σύμβουλος σε Πανεπιστήμια και τομείς που αφορούν στην Παιδεία και την έρευνα... Επίσης του έχει δοθεί ο ανώτατος τιμητικός τίτλος του "Σερ" από την ίδια την βασίλισσα της Αγγλίας! 

 Όμως όλα αυτά για εμάς δεν παρουσιάζουν κανένα ενδιαφέρον... Ο λόγος για τον οποίο τον θαυμάζουμε, είναι το ότι είναι ένας ακούραστος "εργάτης" της εκπαίδευσης, ένας πραγματικός οραματιστής, ο οποίος ονειρεύεται και μιλάει για ένα σχολείο που θα δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους, ένα σχολείο που θα καταφέρνει να εντοπίζει τα δυνατά σημεία και τα ταλέντα του κάθε παιδιού και να τα αναπτύσσει, χωρίς να εστιάζεται και να σταματάει στις αδυναμίες του καθενός από αυτά.. Ένα σχολείο το οποίο θα αναγνωρίζει τις λεγόμενες "πολλαπλές νοημοσύνες"... 

 Τι σημαίνει, όμως, αυτό; Νοημοσύνη δεν είναι μόνο η ικανότητά μας να μαθαίνουμε και να ξαναφέρνουμε στην μνήμη μας πληροφορίες, ή η ικανότητά μας να επιλύνουμε μαθηματικά προβλήματα! Σήμερα αναγνωρίζονται 8 (!) διαφορετικές μορφές νοημοσύνης: η γλωσσική (η ικανότητα, δηλαδή κάποιου να χειρίζεται την γλώσσα με ευκολία και αποτελεσματικότητα), η λογικομαθηματική (το να έχει κάποιος ταλέντο στα μαθηματικά και τα προβλήματα λογικής), η μουσική, η οπτική νοημοσύνη ή νοημοσύνη αντίληψης του χώρου (πόσο καλά μπορεί κάποιος να αποτυπώνει εικόνες, να "υπολογίζει" τον χώρο στον οποίο βρίσκεται, να κινείται μέσα σε αυτόν και να τον διαμορφώνει), η σωματική-κιναισθητική (το να μαθαίνεις συνδυάζοντας τη γνώση με την κίνηση-για παράδειγμα οι αθλητές και οι χορευτές έχουν πολύ ανεπτυγμένη κιναισθητική νοημοσύνη), η περιβαλλοντική κοινωνική νοημοσύνη (το να είναι κανείς "σε αρμονία" με τη φύση, να έχει ευαισθησία σε θέματα οικολογίας και να δείχνει ιδιαίτερη αγάπη για τα ζώα) , η διαπροσωπική νοημοσύνη (η ικανότητα να καταλαβαίνουμε το πώς νιώθουν οι άλλοι άνθρωποι, έστω και αν δεν μας το λένε ξεκάθαρα) και η ενδοπροσωπική νοημοσύνη (η ικανότητα να εντοπίζουμε τα δικά μας συναισθήματα, να καταλαβαίνουμε -πολλές φορές με βάση αυτά- τα συναισθήματα των γύρω μας και να επηρεάζουμε σύμφωνα με αυτά την συμπεριφορά τους). Οι δύο τελευταίες μορφές (διαπροσωπική και ενδοπροσωπική νοημοσύνη) συγκαταλέγονται στην ευρύτερη έννοια της "συναισθηματικής νοημοσύνης". Πρακτικά, λοιπόν, είναι σχεδόν αδύνατο να ΜΗΝ ανήκει κάπιος σε μία από τις παραπάνω κατηγορίες!

Παράλληλα υπάρχει τάση ακόμα μεγαλύτερης άμβλυνσης του φάσματος της “νοημοσύνης”. Ήδη έχουν προταθεί προς ένταξη στην βασική αυτή κατηγοριοποίηση υπαρξιακή και η μαγειρική νοημοσύνη... Και έπονται και άλλες!
Άρα, η ερώτηση αλλάζει: όχι “ΠΟΣΟ έξυπνος είσαι;”, αλλά “ΠΩΣ είσαι έξυπνος;”

Αξίζει να παρακολουθήσετε την παρακάτω ομιλία (αν και λίγο μεγάλη) για να δείτε πως, παρόλο που οι καιροί είναι δύσκολοι και οι δυνατότητες περιορισμένες, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν ότι ΜΠΟΡΟΥΜΕ να αλλάξουμε την εκπαίδευση...