Δε σας παρουσιάσαμε την τελευταία εκδρομή της χρονιάς...!

Ακολουθεί μία ανάρτηση για μία περσινή μας δραστηριότητα. 
Ελπίζουμε ο προβληματισμός και η αυτοκριτική μας διάθεση να αποτελέσουν έναυσμα για συζήτηση...



Μπορεί η σχολική χρονιά σχεδόν να τελειώνει αλλά η διάθεση για εκδρομές δεν τελειώνει ποτέ!

Ούτε και οι ευκαιρίες!
Τελευταία βδομάδα βρήκαμε την έκθεση κόμικ του Ρεθυμνιώτη κομίστα Θανάση Ψαρρού, δράση ενταγμένη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Σχολικών Δραστηριοτήτων "Εγώ και εσύ μαζί...".

Η έκθεση εξαιρετική! Ευκαιρία να γνωρίσουμε ότι τα κόμικς δεν είναι απλές ζωγραφιές αλλά ένας διαφορετικός τρόπος αφήγησης της ιστορίας. 

Ότι κόμικς δεν είναι μόνο τα Μίκυ Μάους αλλά είναι μία μορφή τέχνης!

Τι υπέροχη ευκαιρία για εκδρομή!

Και το μέρος που φιλοξενείται η έκθεση, το τζαμί του Καρά Μουσά Πασά, μοναδικό!

Όλοι απόλυτα συγκεντρωμένοι να ακούσουν τις οδηγίες του δημιουργού...

Φυσικά δε λείπουν και οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες από τους καλλιτέχνες της παρέας!

Και ήρθε η ώρα για δράση!

Η έμπνευση δε μας λείπει ποτέ...

(ούτε και οι τάπες!)

Ένα μικρό δείγμα δουλειάς...

Και άλλο ένα με πολλούς ήρωες πρωταγωνιστές!

Φυσικά μία τέτοια εκδρομή δε μπορεί παρά να κλείσει με έναν τρόπο! 

ΠΑΓΩΤΟ!

Πώς σας φάνηκε η εκδρομή μας; Σαφώς εξαιρετική!

Οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους! Άλλωστε, όπως όλοι ξέρουμε, μία εικόνα ίσον χίλιες λέξεις.

Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα; Ή μήπως αυτή είναι η πραγματικότητα που θέλουμε να προβάλουμε;

Οι εκπαιδευτικές εκδρομές αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Αποτελούν, ουσιαστικά, επίσκεψη στο πεδίο και εμπλοκή των μαθητών με το καθαυτό αντικείμενο της μάθησης.

Όμως, απαιτούν έναν πολύ προσεκτικό σχεδιασμό για να μπορούν να ανταποκριθούν στο στόχο τους και να μην είναι απλώς ψυχαγωγικές δραστηριότητες!

Προσωπικά, πιστεύω ότι η στοχοθεσία, ο σχεδιασμός και η οργάνωση μιας τέτοιας δραστηριότητας πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη και να δίνεται έμφαση στη λεπτομέρεια, γιατί οι αστάθμητοι παράγοντες είναι άπειροι.

Σε αυτούς πρέπει να προσμετρήσουμε και άλλο ένα μεγάλο πρόβλημα: την αποπλαισίωση.

Οι μαθητές είναι τόσο συνηθισμένοι στη ρουτίνα του σχολείου που και μόνο η αλλαγή περιβάλλοντος φτάνει για να τους δώσει την αφορμή για παιχνίδι!

Η απουσία της σχολικής αίθουσας, του δασκάλου που παρουσιάζει το γνωστικό αντικείμενο (ο οποίος γνωρίζει πολύ καλύτερα από τον κάθε ειδικό πως θα το παρουσιάσει), το πλήθος ερεθισμάτων (σχετικών και άσχετων με το γνωστικό αντικείμενο) φαίνεται να αποσυντονίζει τους μαθητές.

Συνακόλουθα και η βαθιά ριζωμένη κουλτούρα του εκδρομή=παιχνίδι και όχι μάθημα!

Φυσικά εδώ θα ακουστεί το επιχείρημα: Αν δεν πηγαίνουν τα παιδιά εκδρομή συχνά, φυσικό είναι να αντιδρούν έτσι! Μόνο που η συγκεκριμένη ήταν η 9η εκδρομή τη φετινή σχολική χρονιά (ο ανώτατος αριθμός που ορίζεται στη σχετική εγκύκλιο),

άρα μάλλον το επιχείρημα καταρρίπτεται...

Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη εκδρομή ήταν μία αληθινή αποτυχία...!

Δεν ικανοποίησε κανέναν από τους στόχους της και στο τέλος μαθητές και δάσκαλοι την αξιολόγησαν ως αποτυχημένη!

Σε αυτό το σημείο έχουμε δύο επιλογές: Θα αρκεστούμε στην παρουσίαση της ως ακόμα μίας σχολικής δραστηριότητας, ή θα σταθούμε κριτικά απέναντί της και θα εντοπίσουμε τα σημεία εκείνα που την οδήγησαν στην αποτυχία; Όπως καταλάβατε, κάναμε και τα δύο!

Ποια προβλήματα εντοπίστηκαν, λοιπόν;

Πρόβλημα 1: Σχεδιασμός.

Ενώ είχε σχεδιαστεί τα δύο τμήματα να δράσουν ξεχωριστά στη δραστηριότητα με δύο κομίστες, εξαιτίας μιας παρεξήγησης στο πρόγραμμα, αναγκάστηκαν να ενωθούν σε ένα. Αυτό δημιούργησε, επίσης, το πρόβλημα της έλλειψης των μέσων καθώς και οι υπεύθυνοι περίμεναν λιγότερα άτομα.

Πρόβλημα 2: Οργάνωση.

Το πρόβλημα 1 δημιούργησε με τη σειρά του άλλο ένα πρόβλημα καθώς οι μαθητές αναγκάστηκαν να κάνουν μεγαλύτερο διάλειμμα από αυτό που είχε υπολογιστεί σε χώρο μάλιστα που δεν ενδείκνυται για φιλοξενία και παιχνίδι δραστήριων 10χρονων!

Πρόβλημα 3: Ακρίβεια. 

Το πρόβλημα 2 δημιούργησε και αυτό άλλο ένα πρόβλημα καθώς η καθυστέρηση μας εμπόδισε από το να αφιερώσουμε όλο τον χρόνο που είχαμε αρχικά σχεδιάσει στο σπίτι του Πολιτισμού και στην έκθεση του Φεστιβάλ Σχολικών Δραστηριοτήτων που φιλοξενείτο εκεί.

Πρόβλημα 4: Αποπλαισίωση.

Οι μαθητές βρίσκονται σε ένα καινούργιο περιβάλλον. Είναι σίγουρο ότι θα θέλουν να το εξερευνήσουν. Ως δάσκαλοι απαιτούμε οι μαθητές μας να υιοθετούν συμπεριφορά τάξης ακόμα και όταν βρίσκονται εκτός τάξης. Ανέφικτο! 
 

Ακόμη, ως “καλός” εκπαιδευτικός βρίσκεις, με αφορμή την επίσκεψη, την ευκαιρία να μιλήσεις στους μαθητές σου για ερεθίσματα που συναντάτε εκείνη τη στιγμή και στην τάξη δε θα σας δινόταν ποτέ η ευκαιρία να τα συζητήσετε.

Περιμένεις ότι οι μαθητές σου θα θαυμάσουν την αρχιτεκτονική του τζαμιού του Καρά Μουσά Πασά αλλά αυτοί το μόνο που θέλουν είναι να μάθουν γιατί είναι φτιαγμένη η μικρή αίθουσα στην είσοδο...

Περιμένεις ότι οι μαθητές σου θα ενδιαφερθούν για τις λατινικές και οθωμανικές επιγραφές στην αυλή του τζαμιού αλλά αυτοί ενθουσιάζονται περισσότερο με τον άκρως επικίνδυνο μιναρέ στην ταράτσα του...

Περιμένεις ότι οι μαθητές σου θα θαυμάσουν τις εισόδους των βενετσιάνικων σπιτιών που τους δείχνεις καθώς περπατάτε στην Αρκαδίου ενώ αυτοί ενθουσιάζονται με το νέο iPhone στη βιτρίνα ενός μαγαζιού...

(Αυτό ίσως να μην είναι και πρόβλημα, απλώς διαφορετική οπτική!)

Με βάση τα παραπάνω, αξιολογώντας την εκπαιδευτική μας επίσκεψη, τη βρίσκουμε αποτυχημένη!

(μιλώντας βέβαια για την εκπαιδευτική της αξία και όχι για την αξία της ως βόλτας!).

Το θέμα, όμως, είναι: 

Αν δεν είχε παρουσιαστεί ο προβληματισμός αυτός δε θα είχαμε όλοι μείνει στην παρουσίαση μιας εξαιρετικής εκπαιδευτικής εκδρομής;

Ας μείνει ο προβληματισμός αυτός για τις παρουσιάσεις εκπαιδευτικών προγραμμάτων που θα παρακολουθούμε όλοι μας την εποχή της αξιολόγησης που έρχεται...