Πασχαλινή εκδρομή!

   

     Μια μέρα πριν κλείσουν τα σχολεία αποφασίσαμε, για  να αρχίσουμε σιγά σιγά να μπαίνουμε και στο κλίμα των Πασχαλινών εορτών, να επισκεφθούμε το μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας.  Η μονή βρίσκεται πολύ κοντά στο σχολείο μας, ένα χιλιόμετρο από τον οικισμό του Τσεσμέ στο δρόμο προς το Μαρουλά και έχει ανεγερθεί πρόσφατα.

Εμείς, βέβαια, θέλαμε να  το συνδυάσουμε και με περπάτημα στη φύση, οπότε δεν ακολουθήσαμε την πεπατημένη οδό, αλλά προτιμήσαμε να πάμε εκεί από ένα χωματόδρομο, ο οποίος βρίσκεται στην πίσω μεριά του σχολείου μας. Εφοδιαστήκαμε, λοιπόν, με τον απαραίτητο εξοπλισμό, καπελάκια για να προστατευτούμε από τον ήλιο, σακίδια με νερό και φαγητό, και ξεκινήσαμε. 
   Στη διαδρομή για το μοναστήρι συναντήσαμε και δύο γλυκύτατους, τετράποδους φίλους, που μας κοιτούσαν με περιέργεια καθώς περνούσαμε από μπροστά τους. Τι να σκέφτονταν άραγε;
   Ύστερα από αρκετή ώρα περπατήματος, φτάσαμε επιτέλους στον προορισμό μας.  Ο χώρος της μονής ήταν απόλυτα εναρμονισμένος με τη φύση. Αρχικά παρακολουθήσαμε τη λειτουργία, που είχε προγραμματιστεί να γίνει από τον πατέρα Βασίλειο ειδικά για τους μαθητές μας και στη συνέχεια ήμασταν ελεύθεροι  να κάνουμε ο καθένας ό,τι ήθελε. 
         

    

     Απαραίτητο στον λοιπό ορειβατικό
εξοπλισμό ήταν και το ορειβατικό
μποτάκι, καθώς ο δρόμος 

    ήταν ανηφορικός και σε κάποια σημεία 

κακοτράχαλος!

     

   Λίγη κούνια για προθέρμανση δε βλάπτει.
        "Δε βλέπω να ξεκινάμε σήμερα!"

Ένα-δύο. Ένα-δυο. Τους μαθητές του 10ου τίποτα δεν τους
τρομάζει! Τους αρέσει το περπάτημα κι η φύση τους ταιριάζει!
Απ' ότι βλέπω και οι δασκάλες καλά τα καταφέρνουν!

  

"Ποπό! δεν έχω ξαναδεί τόσο πολλά παιδιά μαζεμένα! Ε, ψιτ! Πού πάτε καλέ; Πάρτε με κι  εμένα μαζί σας... Βαριέμαι εδώ πέρα μόνος μου..."

"Πλάκα μου κάνεις; Πού τη βρίσκετε την όρεξη για περπάτημα πρωί πρωί; Εγώ, πάντως, λέω ν' αράξω λιγάκι ακόμα..."

Το πρώτο πράγμα που κάναμε αφού βγήκαμε από την εκκλησία, ήταν να φάμε το πρωινό μας . Όπως καταλαβαίνετε μας είχε "κόψει" η πείνα!

Και αμέσως μετά το πρωινό,  ώρα για παιχνίδι και εξερεύνηση.  Ο χρόνος είναι πολύτιμος για  να τον σπαταλάμε έτσι άδικα!

   

Ο κύριος Μάνος οριοθετούσε τον χώρο εξερεύνησης και παιχνιδιού των παιδιών. Πάνω απ' όλα η ασφάλεια των μαθητών μας!

Αν δεν είναι αυτό χαμόγελο ικανοποίησης και  ευχαρίστησης, τότε τι είναι; Να σας βλέπουμε να χαμογελάτε πιο συχνά κύριε Μάνο! Σας πηγαίνει!!!!

Τα λουλούδια έδιναν στο μοναστήρι την  αίσθηση ενός μικρού παράδεισου.

Ένας "ζωντανός πίνακας" της φύσης!

Κάποιοι παρακουράστηκαν  και είπαν να κάτσουν λιγάκι  να ξαποστάσουν.

"Τι γίνεται, κορίτσια;                 Είμαστε βλέπω έτοιμες  για               φωτογραφία."

"Ελάτε κυρία Αφροδίτη!  Μη μας κάνετε τη δύσκολη. Μία  φωτογραφία είπαμε να σας βγάλουμε!" Περάσαμε τόσο όμορφα, μικροί αλλά και μεγάλοι, που κάτι μου λέει πως δε θα είναι η τελευταία φορά που επισκεφθήκαμε το μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας! Καλό Πάσχα σε όλους!